Η διαδρομή των ονείρων μου

Θα καταχραστώ και πάλι για λίγο το… βήμα του μπλογκ(ακιου) μας και θα γράψω επί προσωπικού…
Σήμερα το πρωί, μετά από πολύ καιρό πήγα κέντρο για κάτι δουλειές… Πέρασα από τον δρόμο που ανέβαινα πριν από περίπου 10 χρόνιά, όταν πηγαίνοντας στην ιδιωτική σχολή που είχα διαλέξει έκανα όνειρα ότι θα γίνω μεγάλος και τρανός, κάνοντας αυτό που αγαπάω και μου αρέσει και όχι αυτό που με ανάγκασαν να κάνω τα μόρια στις Πανελλήνιες. Τώρα, λίγες μέρες αφότου υπέβαλλα την παραιτησή μου, μιας και για να διασωθεί κανείς στην δουλειά μου, τα όνειρα και οι προσδοκίες κατάλαβα ότι δεν έφταναν αλλά ήθελε και βύσμα.
Λίγο πιο κάτω υπήρχε το πανεπιστήμιο που είχα περάσει και το φροντιστήριο που πήγαινα για να περάσω στις πανελλήνιες. Εκεί όπου μετά από ένα καλό βαθμό στα τεστ, έκανα όνειρα ότι θα περάσω σε στρατιωτική σχολή και θα γίνω ναυτικός μένοντας κοντά στην θάλασσα που αγαπάω. Τελικά για λίγα μόρια δεν πέρασα, μπήκα στην ΑΣΟΕ και μετά από ένα χρόνο καταλήψεων αναγκάστηκα να την παρατήσω και να κάνω όνειρα για άλλα…
Πέρασα και από το σπίτι που έμενα με την πρώην… Εκεί όπου κάναμε όνειρα για οικογένεια κλπ… Από το «πρώην» που είπα όλοι μπορούν να καταλάβουν την εξέλιξη και αυτών των ονείρων μου.
Και επειδή τα όνειρα έχουν μερικές φορές και την μορφή εφιάλτη, δυστυχώς ο δρόμος με έβγαλε από το νοσοκομείο όπου έχασα τον πατέρα μου και που όταν μου το ανακοίνωναν οι γιατροί ήλπιζα να είναι ένα κακό όνειρο, αλλά πέρασα και από την Ευελπίδων όπου δεν πίστευα αυτά που άκουγα εις βάρος μου για μία λάθος επιλογή μου… Δυστυχώς ούτε αυτό ήταν όνειρο…
Σε ένα μήνα, θα είμαι μόνος, δεν θα έχω πλέον δουλειά (άνευ συγκλονιστικού απροόπτου, γκαβέ σόρρυ που δεν στο έχω πει ήδη) αλλά θα συνεχίσω να ονειρεύομαι έτοιμος να ξεκινήσω πάλι από το μηδέν. Πάλι από την αρχή…

Αυτή είναι η μόνη μου ελπίδα. Το ξέρω… απέτυχα σε όλα. Το παραδέχομαι. Αλλά δεν τα παρατάω όσο και αν μεγαλώνω και όλα δυσκολεύουν.