O Φραγκίσκος Αλβέρτης είναι ροκ

Συνηθίζεται τα tributes να τα γράφει ο Pit, αλλά για τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, δεν ήταν δυνατόν να μην γράψω τίποτα.
Να σας πω την αλήθεια τσαντίστηκα που δεν τον έβαλε ο Ζοτς χθες στην δωδεκάδα, αλλά όπως μου είπε ένας φίλος, ίσως και ο ίδιος ο Αρχηγός να το ζήτησε. Δεν του άρεσαν ποτέ οι απονομές, οι γιορτές, τα πανηγύρια και οι βραβεύσεις.
Έσκαγε στα μπουζούκια με μπλούζα του Τσε Γκεβάρα και καθόταν στο πρώτο τραπέζι πίστα, χαζεύοντας και πειράζοντας τους συμπαίκτες του και αδιαφορώντας για τους τραγουδιστές ή τα μοντέλα με τα μίνι που χοροπηδούσαν στην σκηνή. Ήταν πολύ μεγάλο πειραχτήρι και θα μείνουν πολλές σκηνές στην ιστορία.
Συνήθως δεν μιλούσε πολύ, αλλά όταν μιλούσε… έγραφε. Δεν είναι δουλειά μου να πω τις μεγάλες ατάκες του, ας το κάνουν οι δημοσιογράφοι αυτό.
Στο γήπεδο δεν ήταν ποτέ σούπερ σταρ. Καλός αμυντικός, με όρεξη για πάρα πολύ ξύλο, έφεση στο τρίποντο με ένα σουτ ανορθόδοξο, όχι πάνω, αλλά πίσω από το κεφάλι, με την μπάλα να πηγαίνει συστημένη στο διχτάκι. Δεν τον θυμάμαι να καρφώνει συχνά, δεν τον θυμάμαι να κάνει πολλές διεισδύσεις αν και σίγουρα στα πρώτα χρόνια της καριέρας του δεν είχε μόνο το σουτ.
Όταν ήρθε στην ομάδα είχε διαλυθεί όλο το τμήμα πόλο με την μεταγραφή του Σελετόπουλου και τριών άλλων. Αλλά δημιουργήθηκε μια αυτοκρατορία στο μπάσκετ.
Ο Αλβέρτης δεν έπαιξε σχεδόν καθόλου φέτος. Όλοι όμως έχουν να λένε για το τι έκανε στα αποδυτήρια. Τον έβλεπες και στον πάγκο, με πολιτικά να φωνάζει, να δίνει συμβουλές, να καθοδηγεί. Προπονητής δύσκολα θα γίνει, αλλά σαν μάνατζερ θα είναι ο καλύτερος.
Πάντα είχε και συνδικαλιστικές τάσεις. Πρόεδρος των μπασκετμπολιστών με σωστή ομιλία και αποκομμένος από ψωνίστικα παρελκόμενα του αθλητισμού. Παντρεύτηκε νωρίς την αγαπημένη του από το σχολείο, έκανε κουμπάρο τον αντίπαλο του στον Ολυμπιακό και πήγε να πλακωθεί στα μπουζούκια όταν κάποιοι έβριζαν τον Παπανικολάου. Αφήνει τις δουλειές του και πάει με κυνήγι και πάει στις προπονήσεις με αγροτικό…

Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης είναι ροκ. Ζει την ζωή του, παίζει το μπάσκετ του, γεννήθηκε για να ζει σε χαμηλούς τόνους αλλά σε υψηλούς ρυθμούς. Πολλοί θα πουν ότι από τους 25 τίτλους, στους 8-10 τελευταίους δεν συμμετείχε ουσιαστικά… Αλλά πρωταγωνιστής δεν είναι μόνο αυτός που παίζει, πρωταγωνιστής είναι και αυτός που κάνει τους άλλους να παίζουν.
Και ο Αλβέρτης έκανε πολύ δουλειά σε όλους τους τομείς…
Το να τον ευχαριστήσουμε για ότι μας έχει προσφέρει είναι λίγο… Ελπίζω η φανέλα με το Νο 4 να μην ξαναφορεθεί από κανέναν αθλητή στον Παναθηναϊκό. Θα είναι πολύ βαριά εξάλλου, για να την σηκώσει κάποιος στις πλάτες του…